เด็กก่อสร้างผู้เคราะห์ร้าย ตอนที่7 (The Final)

7 The Final

รถตู้ขับออกมาตามทางเรื่อยๆ ก่อนที่จะเลี้ยวเข้าไปในซอยเปลี่ยว สองข้างทางเต็มไปด้วยป่ารกร้าง ถนนหนทางค่อนข้างมืดมิดจนแทบจะมองไม่ออกว่ามันคือที่ไหน  แล้วรถก็มาหยุดอยู่ที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง ชายฉกรรจ์ค่อยๆพยุงตัวผมลงมาจากรถ ผมสังเกตุเห็นว่ามันเป็นบ้านอิฐขนาดเล็กเหมือนเป็นห้องเก็บของที่อยู่ในป่า ไม่น่าจะใช้ที่สำหรับให้คนอยู่อาศัย แล้วชายฉกรรจ์สองคนสองก็เดินหิ้วปีกผมเข้าไปในบ้านพร้อมกับคนอื่นๆที่เดินตามมา ทันทีที่เดินผ่านประตูเข้าไปลูกน้องพี่สิทรีบปิดประตูล็อคกลอนอย่างรวดเร็ว ข้างในห้องค่อนข้างมืด มีหลอดไฟเล็กๆสีขาวส่องสว่างอยู่ดวงเดียวที่กลางเพดาน ตรงกลางห้องมีโต๊ะไม้ขนาดใหญ่เท่าตัวคนตั้งอยู่ ชายฉกรรจ์สองคนนั้นอุ้มผมลงไปนอนกองผมโต๊ะ แล้วจับไหล่ผมคนละข้างให้นอนราบลงไปกับโต๊ะ ชายฉกรรจ์อีกสองคนเดินตามมาจับขาผมคนละข้างอย่างแน่นจนแทบจะขยับไม่ได้ แล้วพี่สิทก็เดินมายืนอยู่ตรงหว่างขาผม

“หายจุกหรือยัง”

“ยังครับพี่”

“ดี..เดี๋ยวกูจะช่วยทำให้มึงไม่ต้องทรมาณจากไข่ของมึงอีกต่อไป” พี่แกพูดด้วยน้ำเสียงที่น่ากลัวอย่างมาก

“พี่ครับอย่าทำอะไรผมเลย ปล่อนผมไปเถอะ”

“หึหึ..มึงเย็ดเด็กของกูมึงก็ต้องชดใช้”

“ขอโทษครับพี่ แค่อารมณ์ชั่ววูบ ผมจะไม่ทำอีกแล้วครับ”

“ไม่ได้วะ..  มึงกำลังอยู่ในวัยเจริญพันธุ์ ฮอร์โมนกำลังพลุ่งพล่าน เดียวมึงจะแอบไปสร้างปัญหาอีก”

“กูจะช่วยตอนให้ !” 

ได้ยินดังนั้น ผมตกใจจนหน้าซีด หวาดกลัวสุดขีด  ตาผมเริ่มแดงมีน้ำตาไหลออกมา

 “พี่ครับ ผมขอโทษ  อย่าตอนผมเลยครับ”

“ไข่ใหญ่ๆแบบนี้กำลังมีคนอยากได้เลย กูขอเถอะนะ” พี่แกพูดออกมาโดยที่ไม่สนใจคำพูดของผม 

“ผมยอมทุกอย่างแล้วพี่...จะทรมาณไข่ผมยังไงก็ได้ครับแต่อย่าตอนผมเลยพี่” ผมร้องขออ้อนวอนพี่สิทให้แกทรมาณไข่ผมด้วยวิธีอื่นแทน

“กูจะทรมาณไข่มึง มึงก็จะจุกเปล่าๆ มึงทนไม่ไหวหรอก ให้กุตัดทิ้งทีเดียวเลยจบ” 

“ผมทนไหวครับพี่..เชื่อผมเถอะนะ”

“มึงแน่ใจนะ”

“ครับพี่...เอาแรงๆให้สะใจเลยครับ”

พี่สิทดึงกางเกงในผมลงแล้วเอื้อมมือมากำพวงไข่ผมที่ห้อยรออยู่ตรงหน้า

“อ๊ากกก!” พี่แกบีบหย้ำพวงไข่ผมอย่างแรง

“อ๊าก!..จุก อ้าาา” ผมตะโกนออกมาดังลั่น

“ไหวมั้ย”

“ไหวคับ.....อ้าาา” ผมตอบพร้อมกับตัวที่สั่นเกร็งเพราะความจุก 

“เอาเลยพี่...บีบเต็มทีเลย” ผมบอกให้พี่สิทบีบแรงขึ้นอีกเพื่อเป็นการทำโทษที่ผมไปเย็ดกับเด็กของเค้า พี่สิทออกแรงบีบเน้นไปที่เม็ดไข่ของผมแรงขึ้น

“อ๊ากกกก!” ความจุกค่อยๆพุ่งขึ้นมาที่ช่องท้องของผม ผมเกร็งจนกล้ามท้องนูนแข็งออกมาเป็นลอนๆ ผมตัวสั่นเหงื่อแตกพลักท่วมร่างกาย

“ไหวมั้ย” พี่สิทถามผมอีกรอบ หลังจากแกบีบไขผมอย่างแรง 

“ไหวครับพี่ เอาให้แรงสุดๆเลยครับ”

หลังจากที่แกได้ยินคำพูดผม แกทำหน้าเหมือนตกใจเล็กน้อยที่ผมยังทนไหว แกรู้สึกโกรดมากเหมือนถูกท้าทาย แกจึงออกแรงบีบพวงไข่ผมอย่างรุนแรงเหมือนกับว่ามันไม่ใช่อวัยวะของมนุษย์

“อ๊ากกกกกกกก!”  พี่สิทบีบเค้นพวงไข่ของผมจนเส้นเลือดที่มือแกปูดออกมา

ผมรู้สึกจุกที่สุดในชีวิต พวงไข่ของผมไม่เคยโดนบีบแรงแบบนี้มาก่อนผมรู้สึกเหมือนลูกอัญฑะข้างในมันกำลังจะแหลกเละคามือพี่แก

 “โอ้ยยยยย...ไม่ไหวแล้ว”  ผมแหกปากตะโกนออกมาดังลั่น 

พี่แกปล่อยมือออกจากพวงไข่ผมทิ้งให้ผมนอนกองอยู่บนโต๊ะตัวเกร็งสั่นเพราะความจุกแบบสุดขีด

”กูบอกแล้วว่ามึงทนไม่ไหวหรอก...มา..กูจะช่วยตัดมันออกมึงจะได้ไม่ต้องทรมาณกับมันอีก ” 

พี่สิทเอื่อมมือมาจับแท่งควยผมชักไปซักพักจนความจุกเริ่มทุเลาลง

“แหกขามันออก” พี่สิทหันไปสั่งลูกน้อง

ชายฉกรรจ์ทั้งสองคนจับขาผมแหกออก ผมดิ้นสะบัดไปมาแรงสุดๆเท่าที่เป็นไปได้ แต่ด้วยพละกำลังของชายทั้งสองคนที่กำลังจับข้อเท้าผมแน่นและอีกสองคนที่กำลังกดไหลผมแนนลงไปกับโต๊ะ ทำให้ผมออกแรงดิ้นเท่าไหร่ก็แทบจะเปล่าประโยชน์ พี่สิทหันไปหยิบเครื่องมือออกมาจากในกล่อง หน้าตามันเหมือนคีมแบบที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน มันมีขาเกี่ยวยื่นออกมาสี่ข้าง พี่แกหยิบยางเส้นเล็กๆออกมารัดไว้ที่ขาของคีม ก่อนออกแรงบีบเพื่องง้างปากคีมให้อ้าออก ยางเส้นเล็กๆที่เกี่ยวอยู่ขยายใหญ่จนสุด ผมตกใจ พยายามออกแรงดิ้นให้มากที่สุดแต่ก็ไม่เป็นผล

“จับแน่นๆ”  พี่สิทกะโกนออกมา

พี่แกจับพวงไข่ผมกระชับมือแล้วค่อยยัดมันลอดเข้าไปในยางที่กำลังอ่าอยู่ ผมพยายามออกแรงดิ้นไปเรื่อยๆแต่ก็ไม่สามารถหยุดสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นกับพวงไข่ของผมได้ แกดันห่วงเข้าไปจนสุดติดโคนไข่ผม แล้วแกก็คลายมือจากคีมที่กำลังบีบอยู่

“ปร๊อป!” 

เสียงยางดีดหดกลับมาอยู่ในขนาดเท่าเดิม ยางเส่นเล็กๆกำลังบีบรัดพวงไข่ผมอย่างแน่น ผมเริ่มรู้สึกถึงกระบวนการตอนกำลังเริ่มขึ้น  พี่สิทหันไปล้วงของในกล่องเครื่องมืออีกครั้ง คราวนี้แกหยิบแข็มฉีดยาออกมา ผมสังเกตุเห็นว่ามันมีสารเคมีใส่ๆบรรจุอยู่เต็มหลอด  ผมไม่รู้ว่ามันคือยาอะไร พี่แกจับพวงไข่ผมอย่างกระชับมืออีกครั้งพร้อมกับกดปลายเข็มทิ่มทะลุเข้าไปในลูกอัญฑะที่อยู่ข้างใน ผมตกใจดิ้นสะบัดจนชายฉกรรจ์ที่จับผมอยู่ต้องออกแรงกดมากขึ้น แกค่อยๆฉีดสารเคมีใสๆที่อยู่ในหลอดเข้าไปที่ลูกอัญฑะผมจนหมด  

“เรียบร้อย” พี่สิทพูดออกมา

“พี่อย่าตอนผมเลยครับ ปล่อยผมไปเถอะ” ผมอ้อนวอนร้องขอ

“ช่วยไม่ได้วะ ก็มึงเสือกทนความเงี่ยนไม่ไหวแล้วเสือกเอาควยเล็กๆของมึงมายัดใส่หีของเด็กกู”  

 

“ผมขอโทษครับ.. ผมจะไม่ทำอีกแล้ว ปลอยผมเถอะ ผมไม่อยากถูกตอนครับพี่”  ผมอ้อนวอนพี่สิท

“ฮือๆๆ ๆ” ผมร้องไห้ออกมาเพราะความกลัวสุดขีด 

“มึงไม่ต้องห่วง ยางเส้นเล็กๆนี่ไม่ได้เอาไว้ตอนมึงหรอก มันจะช่วยห้ามเลือดมึงตอนที่....”

“....กูเอามีดกรีดพวงไข่แล้วค่อยๆดึงเม็ดไข่ที่อยู่ข้างในออกมาแล้วค่อยเอามีดตัดมันออก” แกพูดด้วยความสะใจ

อยู่ๆผมเริ่มรู้สึกถึงฤทธิ์ของยาที่ถูกฉีดเข้าไป ร่างกายผมรู้สึกไวต่อสัมผัสอย่างมาก หัวนมของผมแข็งนูนออกมาเป็นเม็ด ควยของผมแข็งตั้งโด่โด่ชูชันขึ้นมาเอง ปลายควายผมมีน้ำเงี่ยนไหลเยิ้มออกแยะมาก ผมรู้สึกเสียววูบวาบที่หัวควยอย่างบอกไม่ถูก พวงไข่ของผมพองบวม รู้สึกเหมือนลูกอัญฑะข้างในกำลังผลิตน้ำเชื้ออยู่และมันพร้อมจะฉีดพ่นออกมาเองโดยที่ไม่ต้องมีคนช่วย  หัวใจผมเต้นเร็ว กล้ามเนื้อทุกส่วนเกร็งแข็งนูนออกมา พี่สิทเห็นปฎิกริยาผมจึงรู้ว่ายาที่แกฉีดเข้าไปเริ่มออกฤทธิ์แล้ว พี่แกหันไปล้วงกล่องหยิบมีดเล่มเล็กๆสีเงินแบบที่หมอใช้ผ่าตัดออกมาพร้อมกับเอื้อมมือมาจับพวงไข่ของผมแล้วพูดว่า

“ได้เวลาตอนแล้วหนุ่มน้อย” 

 

พี่แกหันไปทางพลอยที่กำลังยืนมองอยู่ข้างๆ

“มึงดูพวงไข่ของพื่อนมึงกชดิวะ มันกำลังร้องเรียกให้กูชวยตัดมันออก” 

ผมเริ่มรู้สึกหวาดกลัวจนตัวสั่น เหงือแตกพลั๊กท่วมร่างกาย 

“พวกมึงดูขนาดไข่ของมันดิ กูไม่แปลกใจเลยทำไมเด็กกูถึงแอบมาเอากับมัน”  พี่แกหันไปพูดกับลูกน้องรอบๆ ตอนนี้ทุกสายตาจ้องมองมาที่มือพี่สิทด้วยความตื่นเต้น

“จับแน่นๆ กูจะตอนมันแล้ว”

ชายฉกรรจ์ทั้ง 4 คนค่อยๆออกแรงกดบนตัวผมอย่างแรง พี่สิทค่อยกดคมมีดลงไปที่กลางพวงไข่ของผมแล้วค่อยๆกรีดลากเป็นแนวยาวลงไปอย่างช้าๆ

“อ๊ากกกกก!”  ผมรู้สึกเจ็บปวดสุดชีวิต

พี่สิทวางมีดลงบนโต๊ะแล้วค่อยแหวกหนังไข่ผมเพื่อเปิดปากแผล 

“อ้าหหหห์.....เจ็บครับ”  พี่แกออกแรงบีบเค้นพวงไข่ของผมจนลูกอัญฑะที่อยู่ข้างในค่อยๆโผล่ออกมา  มันห้อยโต่งเต่งอยู่อย่างนั้นโดยที่มีท่อน้ำเชื้อยึดติดไว้กับตัวผม 

 “ฮือๆๆ...โอ้ย..ผมไม่ไหวแล้ว” น้ำตาลูกผู้ชายไหลพรากลงมาอาบแก้ม ผมร้องไห้ไม่หยุด 

“เอาละนะหนุ่มน้อย อดทนหน่อย” 

“พี่.. อย่าพี่ อย่า...” ผมแหกปากร้องอ้อนวอนพี่สิท

“อ๊ากกกกก!”

พี่สิทกำลูกอัญฑะของผมแน่นแล้วค่อยๆออกแรงดึงจนท่อน้ำเชื้อผมยืดยาวออกมาจากในช่องท้อง เอวผมกระดกลอยขึ้นมาตามแรงดึงจากมือของพี่สิท แกดึงออกมาเรื่อยๆ ทันทีที่มันออกมาจนสุดดึงต่อไปไม่ได้ 

“อ้าหหหหหห์..!” ตัวผมกระตุกฉีดพ่นน้ำเชื้อออกมากองบนหน้าท้องผม ผมกระตุกอยู่อย่างนั้นเกือบสิบรอบ ทันใดนั้นพี่สิทตวัดคมมีดตัดท่อน้ำเชื้อผม

“ฉับ!”

ลูกอัญฑะผมขาดหลุดติดมือพี่สิทออกมาท่ามกลางสายตาของทุกคนที่ยืนอยู่รอบๆ ความเจ็บปวดเกินจะบรรยาย ผมแตะขาดิ้นไปมาจนเกือบหลุด พี่แกเอาลูกอัญฑะของผมไปใส่ไว้ในถามแสตนเลสข้างๆ 

“จับแน่นๆ กูจะตัดอีกข้างหนึ่ง”  

ทันใดนั้นผมรู้สึกถึงลูกอัญฑะอีกข้างกำลังค่อยๆถูกดึงยืดยาวออกมาจน

“ฉับ!”

ลูกอัญฑะอีกข้างของผมขาดหลุดออกมา พี่แกหยิบลูกอันฑะทั้งสองใบแล้วยืนมันมาตรงหน้าผม  

“อะมึงดูซะ...ใหญ่เชียว..มีคนกำลังอยากได้อยู่พอดี”

ผมมองดูลูกอัญฑะที่อยู่ตรงหน้าพร้อมกับน้ำตาที่ไหนพรากออกมาอาบแก้ม  มันมีขนาดใหญ่มากสีม่วงเข้ม แล้วพี่แกก็เอามันใส่ลงไปในขวดโหลที่มีน้ำอยู่ พร้อมกับเขียนชื่อผมติดไว้ 

ผมนอนแผ่หลาจมกองเลือดอยู่บนโต๊ะ พี่สิทหยิบเข็มกับด้ายออกมาเย็บพวงไข่ของผมให้ติดกันแบบเดิม แกดึงกางเกงในผมขึ้นพร้อมกับหยิบถุงน้ำแข็งมาวางโป๊ะไว้  พี่แกก็เดินจูงมือพลอยออกไป ก่อนออกประตูเธอหัมมามองผมที่นอนร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่บนโต๊ะ ก่อนจะพูดว่า

“ขอโทษนะ” 

แล้วเธอก็เดินจากไปทิ้งให้ผมนอนกองอยู่ตรงนั้นจนเผลอหลับไปในที่สุด  

ผมรู้สึกตัวอีกทีตอนที่มีชายฉกรรจ์สองคนค่อยๆพยุงผมลุกขึ้น ผมรู้สึกเจ็บจนแทบจะเดินไม่ได้ เป้ากางเกงในผมเต็มไปด้วยคราบเลือด พวกเค้าลากผมขึ้นไปบนรถก่อนที่จะขับออกไป รถขับออกไปได้ไม่ถึง 10นาทีก็จอด ชายฉกรรจ์เปิดประตู แล้วจับผมโยนลงมาข้างล่าง ผมนอนกองอยู่ที่ข้างทางในสภาพที่มีแต่กางเกงในตัวเดียว เลือดยังคงไหลออกมาไม่หยุด ผมนอนอยู่อย่างนั้นจนสลบไป

ผมตื่นมาอีกทีก็พบว่าตัวเองกำลังนอนอยู่บนเตียงในสถานีอนามัยเล็กๆแห่งหนึ่ง ผมเพลียอย่างมากเนื่องจากเสียเลือดไปเยอะ ผมจำเหตุการณ์ไม่ค่อยได้  ผมรู้สึกเจ็บปวดตรงหว่างขาของผมมาก ซักพักก็มีพยาบาลสาวสวยเดินเอายาเข้ามาให้ ทันทีที่เธอเดินออกไป ผมเอื้อมมือลงไปสัมผัสที่เป้ากางเกงของผม แล้วค่อยๆเอามือคลำไปที่พวงไข่ของผมซึ่งตอนนี้เหลือแต่ความว่างเปล่า ทันใดนั้นน้ำตาผมก็ไหลออกมา

.......................................................................................................................................................................................

                                                                          THE END